‘ความขี้เกียจ’ อยู่ใน ‘ยีน’

ผลงานวิจัยล่าสุดของทีมนักศึกษาวิจัยจาก คอลเลจ ออฟ เวเทอริ นารี เมดิซีน  แห่งมหาวิทยาลัยมิสซูรี สหรัฐอเมริกา  อาจช่วยอธิบายได้ว่า  เพราะเหตุใด  คนบางคนถึงมีความกระตือรือร้นในทุกสิ่งทุกอย่าง  ตรงกันข้ามกับอีกบางคนที่เฉื่อย  เนือย  ขี้เกียจไปเสียทุกอย่างตลอดเวลา

         นักวิทยาศาสตร์ทีมนี้  ศึกษาวิจัยโดยใช้วิธีการทดลองและจดบันทึกจากหนูทดลอง  ด้วยการนำหนูจำนวนหนึ่งมาปล่อยไว้ในกรงที่มีกงล้อหรือจักรไว้ให้มันวิ่งออกกำลังอยู่ด้วย  จากนั้นก็บันทึกระยะเวลาที่หนูแต่ละตัวใช้ในการวิ่งกับกงล้อในช่วงระยะเวลา 6 วัน  แล้วนำเอาหนูที่ “ขยัน” ที่สุด  คือใช้เวลาวิ่งบนล้อนานที่สุด 26 ตัว มาจับคู่ผสมพันธุ์กัน  ในเวลาเดียวกันก็นำหนูที่ใช้เวลาน้อยที่สุดในการวิ่งวงล้อ 26 ตัว มาจับคู่ผสมพันธุ์กันเอง  ทำซ้ำเช่นนี้เพื่อการคัดสารพันธุ์ต่อเนื่องตลอด 10 เจเนอเรชั่นของหนู  แล้วนำเอาหนูที่ได้มาทดลองวิ่งวงล้ออีกครั้ง  ทีมวิจัยพบว่า  หนูในสายพันธุ์ “ขยัน” วิ่งวงล้อมากกว่าหนูในสายพันธุ์ “ขี้เกียจ” มากถึง 10 เท่า

         ทีมวิจัยพยายามหาเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความแตกต่างดังกล่าว  โดยการเปรียบเทียบ “ไมโตคอนเดรีย” หรือ โครงสร้างสำหรับสร้างพลังงานของเซลล์ในเซลล์กล้ามเนื้อของหนูทั้งสองสายพันธุ์  โดยใช้การเปรียบเทียบคุณลักษณะทั้งในเชิงกายภาพและในทางพันธุกรรม

          ไมเคิล โรเบิร์ตส์  หนึ่งในทีมวิจัย  พบว่ามีความแตกต่างกันน้อยมากในแง่ขององค์ประกอบทางร่างกายของหนูสองสายพันธุ์ดังกล่าว  เช่นเดียวกันกับความแตกต่างของไมโตคอนเดรีย แต่ที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนระหว่างหนูทั้งสองสายพันธุ์ก็คือความแตกต่างของยีนซึ่งเป็นคุณลักษณะทางพันธุกรรม  เมื่อตรวจสอบรหัสพันธุกรรมในส่วนของสมอง  พบว่าในบรรดากว่า 17,00 ยีนของสมองส่วนหนึ่ง  มียีนมากถึง 36 ตัว  ที่เชื่อว่าเป็นตัวกำหนดแรงจูงใจในการทำกิจกรรมของร่างกายไว้ล่วงหน้า

           ผลการวิจัยดังกล่าวนี้สอดคล้องกับงานเมื่อปี 2554 ที่ผ่านมา ของ ดร.เกรกอรี สไตน์เบิร์ก ของมหาวิทยลัยแม็คมาสเตอร์ ซึ่งค้นพบยีน 2 ตัวของหนูทดลองที่เมื่อปิดการทำงานของมันไป  หนูที่กระตือรือร้นจะกลายเป็นหนูขี้เกียจไปทันที

          ทีมวิจัยของไมเคิล  โรเบิร์ต  เตรียมศึกษาวิจัยต่อเพื่อจำแนกให้ได้ว่า ยีนตัวใดที่เป็นตัวกำหนดแรงจูงใจให้หนูออกกำลัง (ด้วยการวิ่งวงล้อ)  หลังจากนั้นจะนำผลการศึกษาในหนูไปเทียบเคียงกับผลการศึกษาในมนุษย์ต่อไป  ภายใต้สมมติฐานที่ว่า  มีความเป็นไปได้สูงที่มนุษย์เราเองก็มียีนที่เป็นตัวกำหนดความขี้เกียจไว้ล่วงหน้าเช่นเดียวกัน

          และหากเป็นเช่นนั้นจริงและทีมวิจัยสามารถจำแนกยีนขยัน  ยีนขี้เกียจในมนุษย์ได้  ก็จะสามารถนำมาประยุกต์เพื่อแก้ปัญหาสุขภาพหลายๆ อย่างเช่น ภาวะโรคอ้วน  จากการไม่ออกกำลังกาย, โรคที่ก่อให้เกิดปัญหากับการเจริญเติบโตโดยเฉพาะในเด็กๆ  เป็นต้น

ที่มา : หนังสือพิมพ์ มติชนรายวัน ฉบับวันพฤหัสบดีที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2556 หน้า 9