พิการไม่ใช่อุปสรรค ‘ชมพู่’ ภัทราวรรณ จาก ‘ดาวคณะ’ สู่ ‘มิสวีลแชร์’
“คนเราต้องฝันตลอดเวลา แต่อย่าฝันอย่าเดียวืต้องทำด้วย และอย่ายอมแพ้” ประโยคข้างต้นืเป็นคำพูดของสาวน้อย “นักสู้” เจ้าของตำแหน่งมิสวีลแชร์ไทยแลนด์ 2012 ชมพู่-น.ส.ภัทราวรรณ พานิชชา
ที่เปรียบเธอเป็นสาวนักสู้ เพราะสาวคนนี้ ไม่ได้พิการแต่กำเนิด แต่เพิ่งมาเดินไม่ได้ตอนอายุ 16 ปี “ชมพู่ ประสบอุบัติเหตุ ถูกรถสิบล้อชนขณะนั่งรถมอเตอร์ไซค์” เธอเล่าสั้นๆ เหมือนไม่อยากรื้อฟื้นความหลัง
“ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ท้อที่สุด พอรู้ว่าเดินไม่ได้ ก็เสียใจมาก” แม้จะเสียใจ แต่ด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง เธอนอนร้องไห้อยู่เพียงวันเดียว ก็ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
“เมื่อมันรักษาไม่ได้ ก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับมันให้มีความสุข เราสามารถทำให้ครอบครัวภูมิใจได้ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมานั่งคิดผิดหวังหรือท้อแท้”
ตั้งแต่นั้นมา ชมพู่ก็ตั้งหน้าตั้งตารักษาตัวให้หาย และกลับไปเรียนหนังสืออีกครั้ง พยายามทำทุกอย่างให้ได้เหมือนที่คนปกติทำ แม้พ่อแม่จะแยกทางกันตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็โตมากับคุณยาย คุณย่า และญาติๆของทั้งสองฝ่ายที่หึความรักความเอาใจใส่อย่างใกล้ชิด
และความพยายามก็ไม่เคยทำให้คนไม่ยอมแพ้ผิดหวัง เธอสอบเข้าเรียนต่อในคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ได้สำเร็จ
ปัจจุบัน ชมพู่ อายุ 21 ปี กำลังอยู่ในชั้นปีที่ 2 ย้ายจาก จ.ขอนแก่นมาอยู่หอพักในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เพียงลำพังคนเดียว “ตั้งใจสอบเข้าคณะนี้ เพราะอยากจบไปทำงานเกี่ยวกับการพัฒนาคนพิการ ชมพู่อยากช่วยประเทศไทยพัฒนาเรื่องสวัสดิการของคนพิการให้มากกว่านี้”
ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของชมพู่ ก็ไม่ต่างจากนักศึกษาทั่วไป ตื่นเช้าไปเรียนหนังสือ ทำกิจกรรมมหาวิทยาลัย กลับหอพักมาทำการบ้าน ซักผ้า รีดผ้า เช็ดบ้าน ทำกับข้าวรับประทานเอง หรือถ้าว่างๆก็รวมกลุ่มกับเพื่อนๆไปเที่ยวสวนสนุก เดินห้าง ช็อปปิ้ง ดูหนัง รวมทั้งไปเที่ยวต่างจังหวัด ไม่ว่าจะเป็นภูเขา ทะเล หรือน้ำตก สาวคนนี้ก็ไปเยือนมาหมดแล้ว
“อยากให้ทุกคนมองคนพิการใหม่ คนพิการไม่จำเป็นต้องอยู่ในบ้าน คนพิการจำเป็นต้องโทรม ไม่อยากให้คิดว่า คนพิการด้อยความสามารถ แต่สามารถใช้ชีวิตแบบคนปกติ ถ้ามีที่ มีทาง มีโอกาสซึ่งเป็นสิ่งสำคัญมาก อยากให้คนในสังคมมอบโอกาสให้คนพิการ”
ก่อนมาประกวดมิสวีลแชร์ฯ สาวคนนี้เคยผ่านการประกวดเวทีในมหาวิทยาลัยมาแล้ว เอาชนะคนปกติคนได้ตำแหน่ง ทั้ง “ดาวคณะ” และ “รองอันดับหนึ่ง ดาวมหาวิทยาลัย”
“เพี่อนๆ ส่งชมพู้เข้าประกวดดาวคณะ มีทั้งความสามารถพิเศษ และตอบคำถาม ก็ไม่คิด ไม่ฝัน ว่าจะได้เป็นถึงดาวคณะ และพอมาประกวดดาวมหาวิทยาลัย ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ตำแหน่งอะไรเลยเพราะทุกคนสวย และมีความสามารถกันทั้งหมด มาถึงขั้นนี้เกินคาดแล้ว และรู้สึกขอบคุณที่ทุกคนให้โอกาส ไม่มองว่าชมพู่แตกต่างหรือด้อยไปกว่าเขา” ชีวิตเธอยิ่งกว่านิยาย!!
“ใช่” ชมพู่รับ และบอกต่อว่า “คิดว่าคงเป็นนิยายที่ไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง เพราะชีวิตทุกชีวิตมันต้องเจออุปสรรคและความทุกข์ เข้ามาตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้น ชมพู่ก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุข” เธอว่ายิ้มๆ แววตาเต็มไปด้วยความสนุกสนาน ตามประสาของคนนิสัย ร่าเริง สนุกสนาน เฮฮา
ความฝันของเธอต่อจากนี้ไป คือ ตั้งใจเรียนให้จบ และทำงานเพื่อคนพิการทุกคน “ทุกวันนี้ ประเทศไทยยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้คนพิการน้อย เช่น รถสาธารณะ เวลาไปไหนมาไหนส่วนใหญ่ต้องนั่งแท็กซี่ และบางคันก็ไม่รับคนพิการ หรือบีทีเอส ก็ไม่ได้มีลิฟท์ให้ทุกสถานี เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่อยากให้ประเทศไทยพัฒนาเทียบเท่าต่างประเทศ เพราะคนพิการ แม้จะพิการ ตา หู หรือขา เขายังมีความสามารถด้านอื่นๆ อีก อยากให้สังคมให้โอกาส ทั้งการศึกษา หรือการทำงาน”
หลังจากได้ตำแหน่ง ชมพู่ก็เหมือน “ไอดอลของคนสู้ชีวิต” ที่สื่อทุกสื่อต้องขอให้เธอให้กำลังใจคนที่กำลังท้อแท้สิ้นหวัง ตัวเธอเองก็ดีใจที่คำพูดของเธอที่จะเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้กำลังใจคนได้
“ฝากถึงคนพิการ อย่าอาย และออกมาใช้ชีวิตข้างนอกเถอะ มาให้สังคมรับรู้ว่า เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสังคมได้รวมถึงอยากให้เรียน และออกมาทำงาน ไม่ต้องรู้สึกว่าเป็นภาระ แต่ให้คิดว่าตนเองมีศักยภาพเทียบเท่ากับคนอื่นเหมือนกัน”
“สำหรับคนปกติ อยากให้ใช้ชีวิจอย่างคุ้มค้าและมีคุณค่า รักตัวเองและคิดถึงครอบครัว ส่วนวัยรุ่น ไม่อยากให้ใช้ชีวิตประมาท พอมองเห็นคนพิการ น่าจะรักตัวเองมากขึ้น ไม่ขับรถเร็ว ไม่สูบบุหรี่ อยากให้คิดว่าการไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ และถ้าท้อแท้ขึ้นมา อยากให้มองคนพิการ มองชมพู่ก็ได้ อยากให้สู้ ไม่มีคำว่าแพ้ ถ้าเราไม่ยอมแพ้”
สำหรับสาวคนนี้…ความพิการไม่ใช่อุปสรรคต่อการทำให้ชีวิตมีคุณค่า
ที่มา : หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน ฉบับวันพุธที่ 29 สิงหาคม 2555 หน้า 25
